कविश्री दुलाभाया काग रचित दुहा ओ
*** दुहा ***
उपर उजळीयो थीओ, मछनां पेट मसाण;
ऐथी सारो जग सुजाण, काळा रंगनो ‘कागडो’….
मन मेलां तन उजळां, ऐवी भात अनेक;
धन्य काळुडा ‘काग’ने, बहार भीतर ऐक…
ईडां जो अवरां तणां, तारे माळेय मुकी धे;
ऐने सोड्ये साचवजे, के’वाय थापण ‘कागडा’…
माळे मेलीने गियां, चाहे ज छेतरवा;
ऐनुं वेर ज वाळीश ना, कूणां सामुं ‘कागडा’…
बचलां थाशे बोलशे, ऐमांय आतम छे.
ऐने सोड्ये सेवी दे, भले कोयल ईडां ‘कागडा’!…
भाळे आंखडीये भुवण, प्रेम सौ पंखीना;
तारो भोग जे भाळे ना, कदीऐ मानव ‘कागडा’…
तन काळो मन उजळो, चतुर चांचाळो;
भणतां नव भाल्यो, कुळनुं डा’पण ‘कागडा’!….
छेतरवा चाहे धणा, चतुर ना सपडाय;
जुठां ने जाणी जाय, कामणवाळो ‘कागडो’….
भोजन मीठुं भाळतां, दगो दरशावे;
सौने समजावे, कळकळ बोलीने ‘कागडो’…
कळ कळ बोले ‘कागडो’, स्वादे चडशो ना;
जमवा जशो ना, पंखीयो ! ऐमां पाशलो…
कुडा साचा कोकना, धाट ज धडीये ना;
चतुर चडीये ना, कोईने वादे कागडा…
– चारण कवि श्री दुला भाया काग (भगतबापु).
